Τίτλος έργου: Τα συνηθισμένα ως συνήθως
Η ΙΔΕΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ
Τί κάνουμε οι άνθρωποι όταν συμβαίνουν μεγάλα και σοβαρά γεγονότα; Όταν πέφτει ένας μετεωρίτης και το γράφουν οι εφημερίδες; Όταν ένα μπόινγκ με επιβάτες εξαφανίζεται; Όταν μία χώρα ή ένας πλανήτης βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση και οικονομική αναταραχή; Όταν κάπου αλλού και όχι δίπλα μας, άνθρωποι σκοτώνονται επειδή κάποιοι τους πουλάνε όπλα;
Άραγε τί θα μπορούσαμε να κάνουμε, ώστε να φανούμε χρήσιμοι στην ανθρωπότητα σε δύσκολες ώρες πέρα από την κοινοποίηση των απόψεων μας στα σόσιαλ μίντια; Πόσο αποτελεσματικό είναι να υπογράφουμε διαδικτυακά ψηφίσματα για το νερό, τις αρκούδες, τα ψάρια, τις θάλασσες και τη στεριά, το ρατσισμό, τα σκάνδαλα και τη βία; Τί σημαίνει για τον σύγχρονο πολίτη του κράτους η φράση «έχουμε ηθικό χρέος για τον πλανήτη». Πόσο ειλικρινείς είμαστε όταν λέμε κάτι τέτοιο; Πόση ανάγκη μπορεί να έχει ένας πλανήτης τη βοήθεια μας; Ποιος μπορεί να αντιληφθεί με ακρίβεια το καλό ενός βράχου με εμπειρία εκατομμυρίων ετών συμπαντικής περιπλάνησης και περιστροφής γύρω από τον ήλιο;
«Τα συνηθισμένα ως συνήθως» είναι ένα έργο που προσπαθεί να περιγράψει την αθώα καθημερινότητα των ανθρώπων μέσα σε σοβαρά γεγονότα. Ένα έργο που επιθυμεί να εξιχνιάσει την πεζή πραγματικότητα μέσα από ένα αναπάντεχο αλλά ευτυχώς φανταστικό γεγονός.
Ο ΧΩΡΟΣ
Διαμέρισμα. Οι ήρωες είναι περίπου 35 – 45 ετών. Δύο άντρες και δύο γυναίκες. Ακούγεται δυνατός, ενοχλητικός εξωτερικός θόρυβος. Το διαμέρισμα είναι μπροστά σε δρόμο αλλά σε όροφο.
ΠΛΟΚΗ ΚΑΙ ΣΥΝΘΕΣΗ [ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ]
Όλο το έργο περιστρέφεται γύρω από τη μείωση της φωτεινότητας του ήλιου. Ο κόσμος πλέον είναι ελαφρά σκοτεινός. Κάτι παρόμοιο με το λιγοστό φως που υπάρχει στον ορίζοντα κάποια στιγμή μετά τη δύση του ηλίου. Οι άνθρωποι με το φως που υπάρχει βλέπουν να κυκλοφορήσουν ως πεζοί χωρίς την υποστήριξη τεχνητού φωτός σε εξωτερικούς χώρους, όμως μέσα στα σπίτια το φως είναι ανύπαρκτο και η ηλεκτροδότηση είναι υπόθεση ζωτικής σημασίας. Στις αλλεπάλληλες διακοπές ρεύματος που συμβαίνουν το μόνο φως στο διαμέρισμα έρχεται από τις οθόνες των κινητών και των τάμπλετ.
Eπιθυμητή η επιδίωξη μιας αίσθησης πως κάτι που περιμένουμε να συμβεί και μας τρομάζει, μπορεί και να μη συμβεί τελικά, ενώ την ίδια ώρα μπορεί και να έχει ήδη συμβεί, οπότε δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα πια.